In 2016 hadden we het eerste seizoen van “Trapped”. Het was een Europese productie, gefilmd in IJsland. Was dit oorspronkelijk de bedoeling? Was er nooit sprake van een Engelse versie, gefilmd in Amerika?
Nee, het was van bij het begin duidelijk dat het een IJslandse serie zou worden. Ik wou er een zodanige stijl aan geven, dat de inwoners “Trapped” achteraf nooit zouden vergeten. We kozen voor een volledige connectie met het land, want we draaiden integraal op locatie met een binnenlandse cast & crew. Ik draai al enkele jaren mee in Hollywood, maar ik wou voor dit project terug thuiskomen en daarvan een visueel beeld geven.

Wanneer ontstond het idee? Liep je al langer met plannen rond om iets dergelijks te maken? Hoe verliepen de voorbereidingen?
In 2012 begon ik te brainstormen over een moordonderzoek in een specifiek dorp, dat draaide rond politie-inspecteur Andri. Vanuit dat idee werkten we verder en het duurde ongeveer twee jaar alvorens alles in kannen en kruiken was. We contacteerden daarnaast diverse Europese tv-stations om onze show te steunen en kregen de medewerking van o.m. ZDF, France Télévisions en BBC.

Was Olafur Darri Olafsson jouw eerste keuze voor de rol van Andri?
Jazeker. Van bij het prille begin was hij de enige acteur die ik voor ogen had. Er waren daaromtrent enkele interne problemen, omdat de investeerders oorspronkelijk een traditionelere agent voor ogen hadden. Ze dachten daarbij aan de talrijke Duitse huismoeders (lacht). Uiteindelijk kon ik iedereen overtuigen dat Olafur de geknipte persoon was voor de rol. Hij is tenslotte een schitterend acteur met het nodige charisma. Achteraf denk ik dat niemand het zich beklaagd heeft dat hij de serie droeg, want hij is immers zeer geliefd geworden door het publiek. Ik beschouw hem een beetje als de Gérard Depardieu van IJsland.

Had je aanvankelijk meerdere seizoenen in gedachten? Of kwam het idee pas later?
We moesten inderdaad afwachten hoe de reactie zou zijn van de kijker, want het was weliswaar de eerste binnenlandse serie die volledig internationaal ging. Het werd uiteindelijk de succesvolste serie uit de IJslandse tv-geschiedenis. Verder was het bang afwachten wat “Trapped” internationaal zou doen. Toen het ook daar een succes werd, besloten we om een vervolg te breien aan onze serie.

De seizoenen worden telkens anders gebracht. Je kan ze daardoor moeilijk vergelijken met elkaar.
Klopt. Ik beschouwde “Trapped” als een soort westernverhaal. En dat wou ik verder uitdiepen. Daarnaast wou ik specifiek beelden tonen van “the highlands” en de typische elektriciteitscentrales, verweven met de hedendaagse politieke kwesties. De bedoeling was om IJsland zo authentiek mogelijk voor te stellen. 

Heel wat Scandinavische series zijn uitermate populair. Kan je dit succes verklaren?
Wel, ik denk dat het vooral draait om het sociaal bewustzijn van de kijker, want heel wat van die series gaan over situaties die in het echte leven zomaar kunnen gebeuren. Aanvankelijk hadden we de boeken en de tv-films uit Zweden, maar die waren enkel in eigen land uitermate populair. Persoonlijk denk ik dat mijn eigen film “Jar City” uit 2006 ervoor gezorgd heeft dat ze internationaal bekendheid verwierven. Hij was immers te zien op filmfestivals over gans de wereld, waardoor er een soort mond-tot-mondreclame ontstond. De rest volgde in de loop der jaren. De Engelsen probeerden eveneens om het Nordic noir-genre te verfilmen, maar ze waren eraan voor de moeite. Hun series werkten gewoonweg niet zoals de Scandinaviërs het voorstellen. Blijkbaar zit er iets in onze genen, waardoor we dat specifieke genre beter en mooier kunnen realiseren. En ik denk niet dat andere landen dit zomaar kunnen kopiëren.

In de loop der jaren maakte je ook al enkele succesvolle Amerikaanse films. Kan je in het kort iets vertellen over volgende titels?

“A little trip to heaven” (2005)
Dat was mijn eerste Engelstalige productie. We draaiden de film in IJsland, terwijl het verhaal zich afspeelde in Amerika. Het werd geen succes. Voor mij was het een goede leerschool om te beseffen dat we in de toekomst dergelijke films enkel in Amerika moesten maken.

“Inhale” (2010)
“Inhale” was de eerste film die ik effectief maakte in Amerika. Het was weliswaar een kleine productie, maar wél een interessante. Toen stelde ik immers vast dat Amerikanen heel gevoelige mensen kunnen zijn.

“Contraband” (2012)
Dat was mijn eerste Amerikaanse studiofilm. “Contraband” kwam meteen binnen op nr. 1 in de box office, wat uiteindelijk heel wat deuren opende voor mij in Hollywood.

“2 Guns” (2013)
Opnieuw een groot succes, dat eveneens op nr. 1 stond. Mark Wahlberg en ikzelf werden goede vrienden tijdens het draaien van “Contraband”, zodat we graag verder zouden samenwerken. Superster Denzel Washington werd toegevoegd aan de cast, wat resulteerde in een prachtige werkervaring. “2 Guns” was schitterend om te mogen maken, maar was niet meteen het soort film dat ik voor de rest van mijn carrière wou blijven doen. Want achteraf kreeg ik ettelijke aanbiedingen om de zoveelste “Fast and the Furious”-film te maken. (lacht)

“Everest” (2015)
Dit is tot op heden mijn grootste film, ook wat de box office betreft. “Everest” opende het Filmfestival van Venetië. Ik kon er trouwens mijn IJslandse filmstijl aan toevoegen, wat voor mij veel betekende. Dit zou ik graag verder blijven doen in mijn volgende Amerikaanse films. Ik ben zeer trots op deze film, alhoewel het een gigantische onderneming was om dit filmproject tot een goed einde te brengen. Gelukkig kreeg ik heel wat creatieve vrijheid van Working Title Films en producer Tim Bevan.

“Adrift” (2018)
Het was zalig om samen te werken met hoofdrolspelers Shailene Woodley en Sam Claflin. Met Shailene heb ik ondertussen een hechte vriendschap opgebouwd. We zouden in de toekomst graag nog eens samenwerken. Ik was vroeger trouwens een wedstrijdzeiler, zodat ik al een hele tijd een film over dat onderwerp wou maken.

“Trapped”, “Trapped 2” en “Untrapped” zijn te bekijken op Netflix. 

“Everest”, “Contraband” en “2 Guns” zijn tegen extra betaling op te vragen bij Amazon Prime.