Dit is een probleem waar veel mindervaliden en hun entourage mee te maken krijgen en veel oplossingen zijn er niet. Gelukkig voor hen is er ‘To walk again’. Stichter Marc Herremans kent u ongetwijfeld als ex-triatleet die tijdens een trainingstocht in 2003 ergens op Tenerife ongelukkig ten val kwam. Hij brak zijn rug met verlamming tot gevolg.

Hij is niet de enige die zoiets meemaakt. Dagelijks gebeuren er ongevallen met ernstige en blijvende schade tot gevolg. Gelukkig leven we in een land waar er toch best wel een goede ondersteuning is, dankzij het ziekenfonds en verzekeringen allerhande. Wat niet iedereen altijd beseft, is echter dat revalidatie niet onbeperkt is en dat de hulp na een tijd revalideren dan ook ophoudt. De mindervalide moet dan (al dan niet gesteund door naasten) zelf verder door het leven met alle ongemakken die dat met zich meebrengt. Als je aan een rolstoel gekluisterd zit, functioneren spieren en darmen uiteraard niet meer zoals dat bij een actieve persoon het geval is. Je krijgt ook meer kans op overgewicht, hart- en vaatziekten, enzovoort en hebt dus alle baat bij het verderzetten van de revalidatie en proberen actief te blijven ondanks de beperking. Dat is nu precies waar de organisatie ‘To walk again’ probeert te helpen. Als je revalidatie voorbij is, ondersteunt deze organisatie je verder. We spraken af met directeur en ex-voetballer Thomas Caers in hun revalidatiecentrum in het AZ te Herentals.

“De organisatie werd door Marc Herremans zelf opgericht niet zo lang na zijn ongeval,” vertelt Thomas. “In het begin werden er voornamelijk sportkampen voor mensen met een beperking georganiseerd. Pas vele jaren later kwam het revalidatiecentrum in Herentals erbij. Momenteel is er een studie gaande die uitgevoerd wordt in samenwerking met KU Leuven om erkenning te krijgen voor de postrevalidatie. Momenteel wordt er immers bijna geen enkele therapie die door ‘To walk again’ wordt aangeboden, terugbetaald door het ziekenfonds. Tot nu toe werd alles gefinancierd door sponsoring, fundraising en events. Niet verwonderlijk dat de organisatie de nodige moeilijkheden moest overwinnen tijdens de vervelende coronaperiode, waarin er geen evenementen meer mochten georganiseerd worden en de inkomsten bijna integraal wegvielen. “Ondertussen begint alles weer zijn normale gang te gaan,” vertelt Thomas ons enthousiast. “Er kunnen dus weer kampen, therapieën en zoveel meer georganiseerd worden voor onze mindervaliden. De mindervalide kinderen hunkeren echt naar die kampen. Je kan je niet voorstellen hoeveel plezier je een kind met een beperking kan doen als die mee kan gaan diepzeeduiken of skiën (zittend skiën in dit geval weliswaar). Danskampen, pretparken bezoeken, strandzeilen, muurklimmen en zelfs autorijden (met begeleider uiteraard) behoren zelfs tot de mogelijkheden.”

“Onze mindervaliden moeten zo actief mogelijk door het leven gaan en daarom kochten wij ook 2 heel erg dure staprobots aan die ervoor zorgen dat een verlamd persoon toch eventjes terug kan stappen. Het is ook heerlijk om te horen hoeveel positieve reacties we krijgen van onze patiënten over het helend effect van die stapoefeningen op hun gehele lichaam. Zonder de onvoorwaardelijke hulp van tal van sponsors en sympathisanten zou het onmogelijk zijn om onze organisatie verder te zetten,” beseft Thomas Caers maar al te goed. “Onze dank en ongetwijfeld die van de mindervaliden gaat dus heel erg uit naar alle sponsors en initiatiefnemers van tal van evenementen die onze kas spijzen. Als de lopende studie nu ook nog tot gevolg zou hebben dat ziekenfondsen een bijdrage zouden leveren in de postrevalidatie van mindervaliden, dan ziet de toekomst er voor heel wat gehandicapten alleszins toch heel wat beter uit.”