Alex, wat zou je doen, mocht je 1 dag onzichtbaar zijn?

Niks groots, eigenlijk. Ik zou graag eens achteraan in de klas bij mijn vrouw zitten en kijken hoe ze lesgeeft. Ze is lerares Nederlands, dus ik zou het wel grappig vinden om haar eens bezig te zien, zonder dat ze mij ziet. Zij komt heel vaak naar mijn concerten, maar ik heb nog nooit naar haar performances gekeken.

Wie waren je jeugdidolen?

Als 12-jarige waren dat de Simple Minds, Depeche Mode en The Smiths. Dat was eigenlijk niet het soort muziek waar mijn leeftijdsgenoten naar luisterden. Ik had twee oudere broers, de oudste was vier jaar ouder. Die had op zijn beurt een vriend waarvan zijn broer ook nog eens ouder was en die wist ook veel over muziek. Dus ik kreeg eigenlijk muziekadvies van iemand die zes jaar ouder was. Vandaar dus dat ik op mijn twaalfde naar Simple Minds en Depeche Mode luisterde. Dat was trouwens nog de periode van de cassettes.

Was dat soort muziek dan volledig jouw ding?

Ik kan dat nog altijd smaken. Nummers zoals “New Gold Dream” & “Promised you a miracle” vind ik nog altijd goed. De eerste plaat van Depeche Mode blijft fantastisch. Die beluister ik nog vaak. Dat zijn dingen die gebleven zijn.

In de loop der jaren is jouw muzieksmaak geëvolueerd …

Ja, maar misschien het meest bizarre aan mij was dat ik zowel luisterde naar Sonic Youth en The Pixies, zelfs naar heavy stuff of skate punk, maar dat ik ook muziek van Thomas Dolby of iets heel elektronisch opzette. In die jaren moest je echt wel kleur bekennen. Je was Simple Minds-fan of je was U2-fan. Je hield van disco, je was new waver of een punker. Voor de jeugd van vandaag is dat misschien moeilijk om zich dat voor te stellen, want tegenwoordig kan alles en maakt het allemaal niet zo veel uit. Maar toen was dat anders. Ik was zo eigenlijk een combinatie van alles, heel eclectisch in mijn muzieksmaak, maar het moest wel alternatief zijn. In dat genre heb je wel heel veel stijlen.

Heb je die invloeden van je favoriete uitvoerders gebruikt in de muziek bij Hooverphonic?

Dat denk ik wel, ja. Ik denk dat Depeche Mode of The Smiths (“Girlfriend in a coma”) goede voorbeelden zijn van groepen die happy nummers brengen met een donkere tekst. Dat is een insteek die we bij Hooverphonic voortdurend gebruikt hebben. Op ons voorlaatste album stond er het nummer “Horrible person”, terwijl dat heel vrolijk was. Dat ging vooral over hoe je jezelf “horrible” kunt vinden. “The Wrong Place” is dan weer vrij donker, maar bevat wel een bijzonder grappige tekst. Ik hou wel van dat contrast. Depeche Mode en Sonic Youth hebben mij vooral harmonisch en melodieus beïnvloed. Mijn pa was ook al helemaal into music. Op heel jonge leeftijd zat ik voortdurend naar coole muziek te luisteren. Hij had immers een goede muzieksmaak, want er werd vanalles gedraaid: klassieke muziek, The Beatles, Jimi Hendrix, The Rolling Stones, The Mamas and the Papas en The Shadows. Als je dit nu bekijkt, die sound van The Shadows’ leadgitarist Hank Marvin, zit nog altijd in Hooverphonic. Er zijn toch wel heel wat dingen waar mijn pa naar luisterde, die mij muzikaal gevormd hebben.

Heb je een fobie?

Ik heb echt wel hoogtevrees. Mijn vrouw en ik hebben dat allebei. In die mate dat, als we naar Noorwegen reizen, we met de trein gaan. We willen immers niet met de auto door de bergen rijden. Dat vinden we maar niks. (lacht)

Maar met het vliegtuig op reis gaan, lukt wel …

Ja, het is heel bizar. Zolang er glas tussen zit, heb ik geen probleem. Vanaf het in openlucht is, dan wordt het lastiger. Dus mijn vrees is niet zo extreem. Een bergpadmet een klif er vlak naast, ga ik zeker vermijden.

Wat is het slechtste cadeau dat je ooit hebt gekregen?

Dat is echt een goeie vraag. Nu ben ik aan het nadenken. Je kan mij niet echt een slecht cadeau geven. Of toch … het slechtste cadeau dat je mij zou kunnen geven is een voetbalabonnement of VIP-tickets voor Club Brugge of Anderlecht, want voetbal zegt me niks. Dat heb ik gelukkig nog nooit gekregen, want dat zou gewoon weggesmeten geld zijn. Ik heb ooit in New York een zilverkleurige bodywarmer gekregen. Dat is misschien wel het slechtste cadeau, want ik heb hem nooit willen dragen. (lacht)

Wat zou de titel zijn van je autobiografie?

“Mad about the truth.” Dat was trouwens opnieuw een goeie vraag.

Aan welk schoolvak had je destijds een grote hekel?

Lichamelijke Opvoeding (lacht). De Coopertest vond ik verschrikkelijk. Ik speelde bijvoorbeeld wel graag badminton, maar balsporten zoals handbal of volleybal, zeiden me totaal niks. Over de balk springen was ook niks voor mij. Voor de rest, vreemd genoeg, deed ik vanaf het derde middelbaar graag wetenschappen en wiskunde. Ik kon dat ook allemaal vrij goed. Talen vond ik eigenlijk ook best oké. Godsdienst was nu ook niet meteen mijn favoriete vak.

Wat is je ultieme droom?

Ik zou graag nog eens een soundtrack maken voor een heel coole film. Dat zou ik wel tof vinden. Jaren geleden heb ik die gemaakt voor “Shades”, maar dat was een minder goede film. De titelsong vind ik nog altijd een goed nummer. Vorig jaar zat ik er dicht bij, maar op het laatste nippertje werd er afgehaakt. Verder zou ik graag nog eens voor een langere periode in de States willen toeren. We spelen daar nog, maar dat is altijd voor een korte periode, omdat het telkens zo duur en moeilijk is om de oversteek te maken. Het zou leuker zijn voor buitenlandse bands, mochten ze daar wat soepeler omspringen met de visa en allerhande wetgeving. Want als wij naar Amerika gaan, zijn we enkel voor onze visa al minstens 11 000 dollar kwijt. Zuid-Amerika boeit me overigens ook enorm. We hebben daar nog nooit opgetreden, terwijl we daar nochtans een echte fanbase hebben. Maar we geraken er nooit. Een tournee in Zuid-Amerika of zelfs China staat op nummer 2. Dat is mijn vorm van avontuur.

Welke film zou je herhaaldelijk opnieuw kunnen bekijken?

Ik herbekijk de laatste tijd heel weinig films. Ik moet dan teruggaan naar de periode waarin ik dat wel deed. “A Knight’s Tale” bijvoorbeeld vond ik een heel toffe film door alle anachronismen die er met opzet in staken. In die film worden alle regeltjes aan de laars gelapt. Ze staan daar op een gegeven moment te dansen op muziek van David Bowie. Ik zal zeker niet zeggen dat het een meesterwerk is, maar ik vond het best wel een sympathieke film. Als we de series ook mogen meerekenen, dan vond ik “Six Feet Under” heel geslaagd. Recentelijk heb ik die serie voor een stuk herbekeken en ik moet zeggen dat ze de tand des tijds goed doorstaan heeft. Maar qua films ook vooral veel Tim Burton met “Edward Scissorhands” en “Sleepy Hollow” en daarnaast uiteraard ook “The Big Lebowski” en “This is Spinal Tap”.

Wat heb je altijd in je frigo liggen?

Veel. Ik heb zo’n lijstje met dingen die er altijd in moeten. Parmesan, eieren en boter zitten er altijd in. Ik zou niet kunnen zonder zout of boter in mijn leven. Dat zou echt een probleem zijn. En dan echte boter hé. Boerenboter met zeezout en het liefst nog Normandische. Ik ben nogal voor lokale producten, maar Beurre d’Isigny geniet toch mijn voorkeur. En verder misschien ook iets minder voor de hand liggend: spitskool. Daar kun je alles mee doen. Je kan daar sla of pasta van maken, je kan dat opvullen, je kan dit wokken, … Gewoonweg alles! En dat is heel fris, heel lekker, het bevat veel smaak en het is bovendien ook nog heel gezond.

Wat is je favoriete gerecht?

Dat is een goeie, maar tegelijkertijd ook moeilijke vraag, want ik eet vanalles graag.

Geen boerenkost wellicht …

Jawel, maar dan eerder Italiaanse boerenkost: een pasta met salsicha (Italiaanse worst), erwtjes en tomaat. Dat is een heel simpel gerecht, maar o zo lekker. Ook gewone spaghetti, “Pomodori e Basilico”, kan ik vrijwel elke dag eten.

Ben je een langslaper?

Nee, absoluut niet. Ik heb vanmorgen tot 9u30 in mijn bed gelegen, omdat ik vannacht pas om 2u kon gaan slapen en dan voel ik mij de ganse dag minder fris. Ik sta heel graag vroeg op. Op dat vlak ben ik een compleet atypische muzikant. Ik heb geen kinderen, mijn vrouw staat in de week meestal op om 5u30, terwijl ik om 6u15 op sta. We ontbijten samen en dan ga ik naar mijn gym, zit ik een halfuur op de crosstrainer, doe ik wat oefeningen, neem ik een douche en dan begin ik te werken. Om 8u30 zit ik dan meestal in de studio tot ‘s avonds om 18u30. Ik vind die ochtenduren eigenlijk geweldig. Ik hou gewoon van een ritme. Anderzijds ben ik heel flexibel. Mocht mijn echtgenote een job hebben in de horeca met totaal andere uren, dan zou ik ‘s nachts werken. Allemaal goed voor mij. Begin volgend jaar gaan we voor een maand op tournee door Europa om ons nieuw album voor te stellen. Dan probeer ik daar ook een structuur in te stoppen. Om 2u of 3u ten laatste gaan slapen en terug opstaan tussen 8 en 9u. Ik heb dan ook altijd mijn havermout mee, samen met mijn kokosmelk. Ontbijten doe ik dan in de bus, terwijl iedereen nog ligt te slapen. Voor mij is dit dan me-time.

Naar welke muziek ben je momenteel aan het luisteren?

Momenteel ben ik naar verschillende dingen aan het luisteren: de nieuwe single van Slowdive, met daarnaast het recentste album van de Amerikaan Chris Staples. Die heeft een ongelooflijk mooi nummer, “Vacation”. Verder ook naar de nieuwste van Maya Jane Coles en er is ook een nieuwe Beck-single uit die ik tof vind. Voor de rest beluister ik ook wat oude dingen. Daar kan ik altijd naar blijven luisteren.

Wat brengt de nabije toekomst?

Ik ben bezig aan een nieuwe solo-single. Die wordt heel elektronisch. De mensen vergeten dat soms, maar wij komen uit de elektronicaen dat zit nog altijd voor een stuk in mij. Wat Hooverphonic betreft, vieren we dit jaar de 20ste verjaardag van het album “Sit Down And Listen”. We zijn begonnen als een elektronischeband in 1995 en in 2003 hadden we het gevoel van: “Eigenlijk blijven die nummers ook wel overeind in een akoestisch jasje, dus laat ons gewoon eens toeren in theaters met een dergelijke show, bijgestaan door een strijkkwartet.”

Back to basics eigenlijk …

Ja, dat was het idee. Een uitgeklede, pure vorm brengen van die songs. We hadden hits gescoord met “2Wicky”, “Eden” en “Mad about you”, maar na 2003 zijn er nog veel gekomen, zoals “The Night Before”, “Anger Never Dies”, “Romantic” en “Amalfi”. Dus vonden we wel het moment gekomen om dit te vieren met een nieuwe tournee, terug met een strijkkwartet én terug in een klassieke bezetting. Als resultaat zal de bezoeker akoestische, uitgebeende versies te horen krijgen van alle Hooverphonic-liedjes. Dit staat voor het najaar op het programma.

Loog je tijdens dit gesprek?

Nee.

Wat vind je van personen die je stomme en rare vragen stellen?

Ik heb liever iemand die me stomme en rare vragen stelt, dan iemand die afkomt met clichévragen. Geloof me, ik krijg er behoorlijk veel voorgeschoteld. Dan denk ik bij mezelf: “Doe eens wat moeite.” Ik heb liever dit interview, dan dat ik voor de 1000ste keer moet uitleggen waar de naam Hooverphonic vandaan komt. In het buitenland vind ik dat nog een oprechte vraag, omdat we daar meer een underground-band zijn, maar hier in België, denk ik dan van: “Amaai, onder welke steen heb jij gelegen …”. Interviews geven doen we nooit tegen onze zin. It’s part of our job. En er zijn véél slechtere jobs dan wat wij doen. (lacht)

Klopt! Bedankt om hieraan deel te nemen, Alex!

Alstublieft!

Met dank aan Grensrock Menen.

Meer info over Hooverphonic en de theatertournee “20 jaar Sit Down And Listen” kan je terugvinden op www.hooverphonic.com.

Tekst & foto’s: Bart Carteur